ضمن بررسی اجمالی مهمترین شاخصهای زیج حیاتی شهرستان-به ویژه جمعیت روستائی-در سال 1390 و مقایسه آن با شاخصهای سالهای قبل و نیز مقادیر جهانی در سرفصلهای معتنابه ، نتایج مهم و راهکارهای عملیاتی به شرح ذیل قابل ارائه می باشد:

1-رشد جمعیت: به نظر میرسد خدمات ارائه شده در حوزه تنظیم خانواده در چند دهه اخیر رشد طبیعی جمعیت روستائی شهرستان را در حد معقول و مطلوب نگه داشته است. اگرچه محاسبه شاخص رشد طبیعی جمعیت بدون محاسبه رشد کلی جمعیت – که به مهاجرتها نیز نظر دارد- نظام سلامت را در سیاستگذاریهای زیربنائی چندان کمک نمی کند اما بدیهیست ارزیابی دستاوردهای تنظیم خانواده و نیز مساعی منجر به افزایش امید به زندگی با دانستن مقادیر خام تولد و مرگ و محاسبه رشد طبیعی جمعیت میسر می باشد.

2-تنظیم خانواده: اگرچه شاخص درصد پوشش روشهای مطمئن پیشگیری از بارداری به ویژه در جمعیت روستائی شهرستان در حد مطلوب می باشد اما هنوز از متوسط کشوری کمتر می باشد. از طرفی علیرغم ارائه خدمات بهداشتی فعال به جمعیت روستائی هنوز درصدی از مزدوجین تحت پوشش برنامه تنظیم خانواده قرار ندارند. نیز مشارکت مردان به ویژه در استفاده از شیوه های ترمینال پیشگیری از بارداری هنوز کمرنگ می باشد.لذا به نظر می رسد ارتقاء شاخصهای تنظیم خانواده به آموزشهای وسیعتر و استمرار تامین همه نیازمندیهای این حوزه وابسته می باشد.

3-بهداشت باروری و سلامت تولیدمثل: بالا بودن برخی شاخصها نظیر باروری اختصاصی نوجوانان (به ویژه در برخی دهستان های این شهرستان مثل بیشه سر)که شاید منجر به تولد نوزادان نارس و ناهنجار می شود نیاز به توجه بیشتری دارد. از طرفی همگام با سیاستهای کشوری دال بر ارتقاء سلامت مادران و نیز اجرای برنامه پزشک خانواده روستائی، به نظر می رسد با انجام دقیق مراقبتهای پری ناتال و انجام زایمان ایمن مرگ مادر در جمعیت روستائی شهرستان همچنان در حد صفر باقی بماند.

4-بقای کودکان: با توجه به اینکه بیشتر موارد مرگ کودکان در دوره نوزادی و به علت نارسی اتفاق می افتد به نظر می رسد ضمن ریشه یابی و رفع علل زایمان زودرس با ارتقاء مراقبتهای ویژه نوزادی و تجهیز بیمارستان ها به بخش های مجهز به مراقبتهای ویژه نوزادان از شاخص مرگ نوزادان و به تبع آن شاخص مرگ کودکان زیر یکسال و زیر پنجسال کاست و بقای کودکان را در حد مطلوب نگه داشت.

5-نظام ثبت علل مرگ: نظر به اهمیت آگاهی از علل اصلی مرگ و میر در همه رده های سنی در طراحی برنامه های بهداشتی و درمانی ضروریست ضمن بازبینی نظام ثبت مرگ فعلی از کلی نگری پرهیز نموده و علت دقیق مرگ ریشه یابی و ثبت گردد.